Rozdział II Home, home, this house is not a home

♪ KLIK ♪ 

  - To ty wprowadziłaś się do starego domku Penhallow'ów, prawda? - zapytał.
- Tak. Ja, moja przybrana matka i jej syn - potwierdziłam patrząc mu w oczy. Miał takie magnetyczne spojrzenie. Nie mogłam oderwać od niego wzroku.
- Jestem James Nightshade - powiedział wyciągając dłoń w moim kierunku.
- Rosemarie Herondale - odparłam, starając się brzmieć jak najbardziej przyjaźnie. Złapałam jego rękę z zamiarem uściśnięcia jej, ale on obrócił ją i pocałował lekko wciąż patrząc mi w oczy. Z trudem pohamowałam westchnienie. Jeśli Nightshade'owie faktycznie izolowali się od społeczeństwa, wyszło to im na dobre jeśli chodzi o maniery. Wyprostował się i zapadła cisza. Patrzył na mnie z tajemniczym uśmiechem, przez który ujawnił lekkie dołeczki w policzkach i uwydatnił rysy twarzy. Postanowiłam przerwać to niezręczne milczenie.
- Widziałam cie jak wychodziłeś ze stajni. Macie konie? - wypaliłam. Po chwili zrozumiałam że to bardzo głupie pytanie, co innego mogłoby być w stajni. Nagle straciłam całą pewność siebie. W dodatku chyba zaczęłam się czerwienić. Jak to możliwe, żeby działał tak na mnie prawie obcy facet? James zaśmiał się, unosząc głowę do góry.
- Tak mamy konie. Jeździłaś kiedyś? - zapytał uśmiechając się.
- W Londynie mieliśmy konie, ale przeprowadziliśmy się kiedy byłam mała, więc nie miałam okazji - odparłam nie chcąc wdawać się w szczegóły.
- Może cie kiedyś nauczę - zaproponował z psotnym uśmiechem.
- Jeśli znajdę czas - odparłam lekko, jakby jego propozycja w ogóle mnie nie zainteresowała.
- Mam nadzieję że ci się to uda - powiedział schylając lekko głowę, a później odwrócił się w kierunku ekspedientki i zaczął z nią rozmowę na temat "tej rzeczy którą zamówił jego ojciec". Wychodząc ze sklepu poczułam ciarki na plecach. Odetchnęłam głęboko i wróciłam do domu.
   Zaczęłam rozpakowywać swoje rzeczy, a później przebrałam się w luźną koszulkę na ramiączka i legginsy. Mimo że Nocni Łowcy używali runów by wspierać swoje umiejętności i wytrzymałość, twierdziłam że każdy powinien być w stanie poradzić sobie bez nich. Podobno mój ojciec twierdził tak samo.
  Na korytarzu minęłam Olivera.
- Idziesz biegać? - zapytał ze zdziwieniem.
- Tak, chcę trochę poznać miasto - zatrzymałam się - idziesz ze mną?
- Nie mogę - odpowiedział patrząc na mnie przepraszająco. Westchnęłam i ruszyłam do drzwi. Kiedy tylko wyszłam zaczęłam biec truchtem. Wybierałam wąskie uliczki, w miejscach gdzie coś mnie zainteresowało zwalniałam. Generalnie Alicante przypominało typowe europejskie miasto. Pomijając runy, wyjątkową zieleń liści i traw i konie zamiast samochodów. Rzecz która zaskoczyła mnie najbardziej, to białe zasłony w oknach, wywieszane jako znak żałoby. Były w większości domów. W większości domów ktoś stracił przyjaciela albo krewnego. Wojna z Valentinem i jego demonami przyniosła Światu Nocnych Łowców wiele strat. Słońce zaczęło zachodzić, ale nie miałam ochoty wracać. Minęłam mój dom, pałac Nightshade'ów i biegłam prosto. W końcu droga z kostki brukowej przeszła w piaszczystą, domy ustąpiły miejsca drzewom i polanom. W oddali widziałam wzgórza. Straciłam rachubę czasu, podziwiając widoki. Zrobiło się ciemno i postanowiłam wracać. Niedaleko widziałam zarys jakiegoś budynku. Pewnie domu jakiejś bogatej rodziny. Zaciekawił mnie, więc stwierdziłam że dobiegnę do niego i zacznę wracać.
  Zatrzymałam się. W rezydencji nie paliły się żadne światła. Między prętami bramy zauważyłam pajęczynę. Kiedy tak się jej przyglądałam, nagle zobaczyłam wielkie, złote H na środku. Po chwili zrozumiałam że była to rezydencja Imogen - ciotki tak zgorzkniałej, że nie chciała przyjąć pod swój dach własnej bratanicy. Kiedy ona zmarła, rezydencja została pusta. Teraz powinna należeć do mnie. Nagle poczułam chęć by wejść do środku. W końcu to moja własność. Nikt nie raczył mnie o niej powiadomić, ale skoro ta rezydencja należy do Herondale'ów, a ja jestem ostatnią z nich, jest moja. Miałam już przejść przez bramę, kiedy usłyszałam stukot kopyt niedaleko. Może i rezydencja była moja, ale wolałabym nie zostać uznana za włamywacza. Zaczęłam biec w kierunku domu. Tym razem szybko, tak jak tylko pozwalały mi mięśnie. Oliver pewnie się martwi - pomyślałam. Nie miałam ochoty wracać, skoro mój prawdziwy dom był tuż obok. Nie chciałam wracać do Grace, która mnie nienawidziła. Byłam dziedziczką majątku, czemu miałabym znosić dłużej to jak ona mnie traktuje? Miejsce gdzie była ona, nigdy nie było dla mnie domem. Nigdy.